Page 57 - Konsument w swiecie cyfrowym

Konferencja „Konsument w świecie cyfrowym”, Wrocław 25 marca 2015 r.

o prawie właściwym państwa, które stanowi podstawę dla stosunków przedsiębiorcy z konsumentem
przed zawarciem umowy na odległość oraz prawie właściwym do zawarcia i wykonania umowy.

Dokonując wykładni regulacji dyrektywy 2002/65/WE należy przy tym mieć na względzie pkt
8 preambuły do tej dyrektywy. Wskazuje on, że dyrektywa ta, w szczególności jej przepisy od-
noszące się do informowania o wszelkich klauzulach umownych w odniesieniu do prawa właści-
wego dla umowy i/lub właściwego sądu, nie wpływa na stosowanie do sprzedaży konsumentowi
usług finansowych na odległość nieobowiązującego już (przyp. aut.) rozporządzenia Rady (WE)
Nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz
ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych16 lub Konwencji Rzymskiej o prawie właś-
ciwym dla zobowiązań umownych z 1980 r. W tym miejscu należy zauważyć, że stosownie do
art. 80 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia
2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach
cywilnych i handlowych17, które uchyliło rozporządzenie nr 44/2001, odesłania do uchylonego
rozporządzenia należy odczytywać jako odesłania do rozporządzenia 1215/2012, zgodnie z tabelą
korelacji zamieszczoną w załączniku III.

W tym miejscu należy nadto zauważyć, że stosownie do art. 6 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) Nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego
dla zobowiązań umownych (Rzym I)18 bez uszczerbku dla art. 5 i 7 umowa zawarta przez osobę
fizyczną w celu, który można uznać za niezwiązany z jej działalnością gospodarczą lub zawodową
(„konsument”), z inną osobą wykonującą działalność gospodarczą lub zawodową („przedsiębior-
ca”) podlega prawu państwa, w którym konsument ma miejsce zwykłego pobytu, pod warunkiem
że przedsiębiorca wykonuje swoją działalność gospodarczą lub zawodową w państwie, w któ-
rym konsument ma miejsce zwykłego pobytu; lub w jakikolwiek sposób kieruje taką działalność
do tego państwa lub do kilku państw z tym państwem włącznie; a umowa wchodzi w zakres tej
działalności. Wedle art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rzym I umowa podlega prawu wybranemu przez
strony. Wybór prawa jest dokonany wyraźnie lub w sposób jednoznaczny wynika z postanowień
umowy lub okoliczności sprawy. Strony mogą dokonać wyboru prawa właściwego dla całej umo-
wy lub tylko dla jej części.

4.1.2. Obowiązki informacyjne

Obowiązki informacyjne instytucji finansowych związane ze świadczeniem usług transgranicz-
nych w stosunku do konsumentów wynikają z dwóch grup regulacji. Pierwsze, ogólne unormowa-
nie zawarte jest w dyrektywie 2002/65/WE i ustawie o prawach konsumenta (zob. art. 3-5 dyrekty-
wy 2002/65/WE oraz art. 39 u.p.k.). W odniesieniu do usług finansowych należy w szczególności
zwrócić uwagę na regulację art. 3 ust. 1 pkt 2 dyrektywy 2002/65/WE19. Natomiast w ustawie o pra-
wach konsumenta, w rozdziale 5 regulującym umowy dotyczące usług finansowych zawierane na
odległość, w art. 39 ust. 1 pkt 6 u.p.k. nałożono na instytucje finansowe obowiązek informowania

16 Dz. Urz. UE Seria L z 2001 r., Nr 12, s. 1 i n.
17 Dz. Urz. UE Seria L, Nr 351, s. 1 i n.
18 Dz.Urz. UE Seria L Nr 177, s. 6 i n.
19 Zgodnie z tym unormowaniem konsumentowi należy udzielić informacji o głównych cechach charakterystycznych
usługi finansowej; łącznej cenie, którą konsument ma zapłacić dostawcy za usługę finansową, włączając w to wszystkie
związane z tym opłaty, koszty i wydatki oraz wszelkie podatki płacone za pośrednictwem dostawcy lub, jeśli nie można
określić dokładnej ceny, podstawa do obliczenia tej ceny pozwalająca konsumentowi na jej sprawdzenie; gdzie istotne,
informacji wskazującej, że usługa finansowa jest powiązana z instrumentami obejmującymi specjalne ryzyko związane
z ich szczególnymi cechami lub czynnościami, które mają być wykonane lub których cena zależy od wahań na rynkach
finansowych pozostających poza kontrolą dostawcy, i że poprzednie wykonania nie stanowią wskaźników dla przyszłe-
go wykonania; informacji o możliwości istnienia innych podatków i/lub kosztów, które nie są płacone za pośrednictwem
dostawcy lub nałożone przez niego; wszelkich ograniczeniach okresu ważności dostarczanej informacji; ustaleniach od-
nośnie płatności i wykonania; wszelkich specyficznych kosztach dodatkowych ponoszonych przez konsumenta za ko-
rzystanie ze środka porozumiewania się na odległość, jeśli takie koszty są naliczane.

57